Protokół IP to jeden z podstawowych protokołów internetowych,
który w skrócie określa w jaki sposób jeden komputer może rozmawiać bezpośrednio z drugim — definiuje on standard adresowania komputerów
(i innych urządzeń podłączonych do sieci), dzięki czemu nawiązując komunikację możemy jednoznacznie określić,
z jakim urządzeniem chcemy się komunikować.
Obecnie najczęściej używaną wersją protokołu jest IPv4, w którym adresy IP składają się z czterech liczb z zakresu 0–255,
połączonych kropkami, np. 127.0.0.1 (jest to jeden ze ‘specjalnych’ adresów — w tym wypadku oznaczający zawsze komputer lokalny).
Nowsza wersja protokołu — IPv6 — znacząco powiększa pulę dostępnych adresów (co jest coraz większym problemem w przypadku IPv4),
są one jednak mniej czytelne dla ludzi (przykładowy adres wygląda następująco: 2001:0db8:0000:0000:0000:0000:1428:57ab).
Protokół IP jest bazowym ‘klockiem’ budulcowym — definiuje on, że dane pomiędzy dwoma systemami są przesyłane w postaci tzw. pakietów.
Jeden pakiet zawiera dane oraz nagłówek, gdzie w nagłówku zapisane są informacje takie jak źródło pakietu, cel (adres docelowy),
suma kontrolna (pozwala na szybką weryfikację, czy podczas transmisji danych nie wystąpił błąd transmisji),
czas życia pakietu (po upływie tego czasu pakiet, o ile nie trafi do adresata, zostanie porzucony)
czy tzw. flagi (są to specjalne ‘właściwości’ pakietu, które można przełączać pomiędzy wartością prawda/fałsz).